بی قراریمان را زود فراموش کرده ای..

بی قراری را ک خوب بلد بودی..

چه شد؟

املاهایت همیشه بیست می شد...

آخر همیشه برایم از روی قرار بی قراریمان دیکته شب می گفتی

آنقدر دیکته هایم را دوست داشتم ک خدا می داند

آن روز ها ک نوبت دیکته کردن من می شد

 حیف عجول بودی...

حیف ک تند بد خط می نوشتی پی بازی هایت می رفتی...

حیف ک نمی دانستم عجول بودنت هم کار دستم می دهد..

نمی دانستم

روزی نمره ی دیکته ات صفر خواهد شد..

دلم برای دیکته های بیست مان تنگ شده است

همین..

...